1915 yýlýnda Dr. Albert Wolf 1. Dünya Savaþýnda gangren ve ateþli silah yaralarýný ozonla tedavi etmeyi baþardý.
1926 yýlýnda Dr. Otto Warbrug kanserin vücuttaki hücrelerin oksijen alýmýnýn yetersizliðinde geliþtiðini kanýtladý. Bu konudaki çalýþmalarý ile 1931 ve 1944 Yýlýnda Nobel ödülü aldý.
1935 yýlýnda Dr. E. Payr cerrahide, Dt. E. A. Fisch diþ hekimliðinde ozonu kullandý.
1937 yýlýnda Dr. P. Auburg cerrahide ozonu rektal uyguladý.
1957 yýlýnda Dr. J. Hansler medikal ozon jeneratörü patenti aldý.
1958 yýlýnda Dr. J. Hansler ve Dr. Hans Wolf derideki hastalýklarda ozonu torbalama yöntemi ile uyguladý.
1968 yýlýnda Dr. Hans Wolf Frankfurt, Almanyada major oto hematerapi yöntemini ortaya koydu.
1975 yýlýnda Dr. Buckley ve arkadaþlarý ozon tedavisinde peroksit oluþumu ile saðlanan yüksek oksijenlemenin glutatyon enzim sistemi üzerinden eritrositleri aktive ettiðini ilk kez kanýtladý. Ayný yönde diðer bilimsel çalýþmalar 1979 yýlýnda Dr. Freeman ve arkadaþlarý, 1977 ve 1986 yýllarýnda Dr. Washüttl ve arkadaþlarý, 2001 yýlýnda da Dr. Lell ve arkadaþlarý tarafýndan da ortaya konuldu.
1976 yýlýnda Dt. R. Turk diþ hekimliðinde ozonlu su ile hastalarýný tedavi etti.
1977 yýlýnda Dr. Renate Viebahn ozonun vücuttaki etkilerini fizyolojik olarak açýkladý. Ayný yýl Dr. O. Ratikansky cerrahide ozonla baþarýlý sonuçlar aldý.
1979 yýlýnda Dr. George Freibott ilk kez AÝDS hastalarýnda ozon terapi uyguladý.
1981 yýlýnda Dr. H. Werkmeister düþük ozon dozlarýnýn yara iyileþtirmesini saðladýðýný gösterdi.
1981 yýlýnda Dr. Ziad Fahmy intraartiküler (eklem içi) ozon tedavisiyle hastalarýný tedavi etti.
1987 yýlýnda Dr. H. G. Knoch cerrahi kolit hastalarýný rektal uygulama ile tedavi etti.
1989 yýlýnda Dr. E. Riva Sanseverino omurgada ozon tedavisi uyguladý.
1990 yýlýnda Dr. Bocci ozonun immun sistemi nasýl güçlendirdiðini bilimsel olarak kanýtladý.
1991 yýlýnda H. Kirchner diþ hekimliðinde kanal tedavilerinde ozonu baþarýyla uyguladý.
1998 yýlýnda Dr. Bocci ve Dr. Leon, 1999 yýlýnda da Dr. Peralta farmokolojik olarak ozonun serbest radikallere karþý antioksidan sistemleri nasýl aktive ettiðini bilimsel olarak gösterdiler.
1999 yýlýnda Dr. Schulz ve arkadaþlarý hayvan deneylerinde önce ozon verdikleri canlýlarýn daha sonra septik peritonit olduklarýnda yaþamlarýný sürdürebildiklerini ayrýca tedavide gereken antibiyotiklerin düþük dozunun yeterli olduðunu bilimsel olarak kanýtladýlar.
2001 yýlýnda Dr. Lell ve arkadaþlarý ozon verilmiþ hayvanlarýn daha sonra sýtma etkeni ile hastalandýklarýnda etkenin kan hücrelerinde büyüyüp üreyemediðini gösterdi.